Κάτι πείσματα με βρίσκουν να σιγοτραγουδώ για μια καρδερίνα. «Τη φωνάζουν Κατερίνα και δε θέλει να με δει». Το όνομα της -σχεδόν τυχαία- ταιριάζει με κάποιας που αγαπώ. Η βελόνα πηγαίνει τριάντα χρόνια πίσω. Ο Χατζιδάκις είναι στην Αμερική και ο δίσκος ηχογραφείται εν απουσία του. Αναθέτει την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση ορχήστρας στο Γιάννη Σπανό, όπως είχε κάνει ένα χρόνο νωρίτερα με το Δήμο Μούτση στην «Επιστροφή»Ο αγαπημένος μου τραγουδιστής τραγουδά για πρώτη φορά μετά το «Μύθο», ένα ολόκληρο δίσκο με μουσικές του Μάνου. Ένα μικρό καλοκαίρι και δύο τώρα οι Μανώληδες, βασιλιάδες στο μπαλκόνι μου. Μοιάζουν με «σαράντα παλικάρια με λιονταριού καρδιά» στο αλώνι του ήλιου. Ντύνομαι «μικρή Ραλλού» και όλοι ρωτάν’«ποιος θα κερδίσει την ομορφονιά». 

Ο Γκάτσος βγαίνει πάντα νικητής. Γενναιόδωρα σε παίρνει αγκαλιά να μοιραστείτε την πρωτιά. Πλημμύρα η«αγάπη μέσα στην καρδιά». «Σα το ναυαγό ήρθα κι εγώ, μου 'δωσες νερό σ' ασημένιο τάσι, για να δροσισθώ». Παραγγέλνεις να ‘ρθω να σε βρω.«Στην Αμοργό, στην Κίμωλο, στη Νιό, στη Σαντορίνη», ταξιδεύω με την αρμύρα όλου του κόσμου και «στ' ουρανού την άκρη, Παναγιά σε φίλησε». Στο όνειρο σ’ αναζητώ και κλαίω σα μικρό παιδί που από τότε «κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ». Με ρωτάς, τι είναι ο έρωτας. Μιλά για μένα –ξανά– ο ποιητής μου. «Πάψε να ζητάς όλη την αλήθεια, τι είναι ο έρωτας μη με ρωτάς, ψάξε να τη βρεις μες στα παραμύθια». Κι ας είναι νωρίς. Με τη νύχτα πολεμάς και μοιάζεις να με ξεχνάς. «Όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά, ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά». Τώρα είναι καλοκαίρι. Ξαστεριά. Η μαγική φωνή της Γαλάνη μοιάζει να σ’ αναστατώνει. Εμένα με γαληνεύει.«Αγόρι ματωμένο, θεριά σε ζώσανε», αλλά μπόρα είναι και θα περάσει. Δεν το «’παιξα» καλά και“μ’ έχεις βάλει σε μπελά”. Παίρνω τους δρόμους παγανιά «να βρω πού πας, ποιο παράθυρο χτυπάς». Το δάκρυ κυλάει ακόμα. Στο παραμύθι μας, αυγή ξημερώνει. Το χρυσάφι όλης της γης κατοικεί στα μάτια σου. «Να στα περιγράψω δε μπορώ», που έχουν «βάσανα πολλά, πάρα πολλά, πάρα πολλά» για τη ζωή μου την ωραία. Την κέρδισες την ομορφονιά. Στ’ όνειρο σ’ αναζητά. Σου ζητά. «Ήσουν μια σπίθα μικρή στο χώμα κι έγινες φωτιά». Αν η πλημμύρα μου ήταν στ’ αλήθεια νωρίς για την καρδιά σου, βλέπω εσένα «φουρτουνιασμένη λαγκαδιά» τη βραδιά που «πλημμύρισες και μας ξεκλήρισες». Πίνω ακόμα όμως το νερό στ’ ασημένιο τάσι που μου ‘δωσες. Τη δροσιά του. Σ’ ευχαριστώ.
▲ Ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος, δημιουργοί του δίσκου.
► «Της γης το χρυσάφι» - Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος. Ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς και η Δήμητρα Γαλάνη. Α’ έκδοση: 1971, MINOS EMI. Ο Φασιανός του εξωφύλλου είναι από τη συλλογή του κ. Πάνου Γ. Δράκου.